می نویسم پس هستم.
با کمی دقت در دنیای پیرامون، به روشنی در می یابیم که طبیعت درهیچ کارش شتاب ندارد ! به محض این که دانه ای را در داخل خاک قرار دهی تبدیل به بوته ای نخواهد شد .
ولی آدمی گویی زاییده شتاب است به خصوص در ارتباط با همنوعان خویش، علاقه ای خاص به پیشداوری عجولانه دارد ! و همین قضاوت های و تصمیم های شتاب زده است که کار را خراب می کند .
وقتی چالشی برای ما پیش می آید معمولا ما به گفتگوی درونی می پردازیم و از خود می پرسیم در مقابل رفتار طرف مقابل چه واکنشی باید نشان دهم ؟!
به عنوان مثال با اینکه بارها به فرزندتان گفته اید اتاقش اش را مرتب نگاه دارد، ولی او باز وسایل را پخش زمین کرده است !
در چنین حالتی می توانید بلافاصله واکنش تندی نشان دهید و با پرخاشگری انواع متلک ها را بارش کنید ! والبته منتظر پرخاش او هم باشید .
یا دلسوزی او را برانگیزید و بگویید که چه قدر اذیت می شوید تا شاید دلش به رحم آید و این کار را نکند.
یا در عین آرامش و رعایت احترام با جدیب و اقتدار، از او بخواهید اتاق اش را خودش مرتب کند .
را ه حل درست مورد سوم است . ولی معمولا در لحظه ی عصبانیت ما بیشتر راه اول را انتخاب کرده وکار را از آن چه هست بدتر می کنیم .
راهکار چیست ؟
ساده است . کمی به خود وقت بدهیم و فکر کنیم تا حاصل گفتگوی درونی مان، انتخاب بهترین راه حل باشد .
جالب است بدانید، یکی از نخستین آموزش‌هایی است که غواصان یاد می‌گیرند این است که به آن ها می گویند :
هر وقت در اعماق آب اتفاقی غیر منتظره ای برایتان افتاد به عنوان مثال مسیر را گم کردید، سه کار را انجام دهید :
مکث کنید و نفس بکشید.
فکر کنید.
اقدام کنید.
بنابراین در چالش هایی که با آن روبرو می شویم مهم اول مکث کردن و تنفس عمیق است نه حتی فکر کردن ! تفکری که حاصل عجله باشد موثر نیست .
یادبگیریم در دریای چاش های زندگی قبل از هر اقدامی به خود فرصت اندیشیدن بدهیم .
رضا شاه پسند 28 مهرماه 98